Κιμ Ιλ Σουνγκ: Ο ιδρυτής και «αιώνιος ηγέτης» της Βόρειας Κορέας

Ο Κιμ Ιλ Σουνγκ είναι ο ιδρυτής της Βόρειας Κορέας της οποίας ηγήθηκε από το 1948 ως το θάνατό του το 1994.

Για την ακρίβεια ο Κιμ Ιλ Σουνγκ είναι ο «αιώνιος ηγέτης» της χώρας την οποία ίδρυσε και υπήρξε πρωθυπουργός από το 1948 ως το 1972 και πρόεδρος ως το 1994.

Αναλαμβάνοντας την εξουσία μετά το τέλος της ιαπωνικής κυριαρχίας το 1945, ενέκρινε την εισβολή στη Νότια Κορέα το 1950, πυροδοτώντας μια επέμβαση για την υπεράσπιση της Νότιας Κορέας από τα Ηνωμένα Έθνη υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών.

Μετά το στρατιωτικό αδιέξοδο στον πόλεμο της Κορέας, υπογράφηκε εκεχειρία στις 27 Ιουλίου 1953. Ήταν ο τρίτος μακροβιότερος- μη βασιλικός- αρχηγός κράτους/κυβέρνησης τον 20ο αιώνα, στην εξουσία για περισσότερα από 45 χρόνια.

Υπό την ηγεσία του, η Βόρεια Κορέα ιδρύθηκε ως κομμουνιστικό κράτος με κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία. Είχε στενές πολιτικές και οικονομικές σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και κατά τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, η Βόρεια Κορέα απολάμβανε υψηλότερο βιοτικό επίπεδο από τη Νότια Κορέα, η οποία υπέφερε από πολιτικό χάος και οικονομικές κρίσεις.

Η κατάσταση, όμως, αντιστράφηκε τη δεκαετία του ’80. Η Νότια Κορέα τροφοδοτήθηκε από αμερικανικές και ιαπωνικές επενδύσεις, στρατιωτική βοήθεια και εσωτερική οικονομική ανάπτυξη ενώ η Βόρεια Κορέα παρέμεινε στάσιμη και οδηγήθηκε σε παρακμή.

Προέκυψαν διαφορές μεταξύ της Βόρειας Κορέας και της Σοβιετικής Ένωσης, μεταξύ των οποίων η κυριότερη ήταν η φιλοσοφία του Κιμ Ιλ-Σουνγκ για την «Γιούτσε», η οποία εστίαζε στον κορεατικό εθνικισμό, την αυτοδυναμία και τον σοσιαλισμό.

Παρόλα αυτά, η χώρα έλαβε κεφάλαια, επιδοτήσεις και βοήθεια από την Σοβιετική Ένωση και το Ανατολικό Μπλοκ μέχρι τη διάλυση της ΕΣΣΔ το 1991.

Η απώλεια της οικονομικής βοήθειας επηρέασε το κράτος του Κιμ Ιλ Σουνγκ οδηγώντας σε εκτεταμένο λιμό το 1994.

Η Βόρεια Κορέα παρέμεινε επίσης επικριτική για την παρουσία των αμυντικών δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή, την οποία θεωρούσε ιμπεριαλιστική, αφού κατέλαβε το αμερικανικό πλοίο USS Pueblo το 1968, το οποίο ήταν μέρος μιας εκστρατείας διείσδυσης και ανατροπής για την επανένωση της χερσονήσου υπό την κυριαρχία της Βόρειας Κορέας.

Ο Κιμ έζησε τους συμμάχους του Ιωσήφ Στάλιν κατά τέσσερις δεκαετίες και τον Μάο Τσε Τουνγκ σχεδόν δύο δεκαετίες, και παρέμεινε στην εξουσία κατά τη διάρκεια της θητείας έξι Προέδρων της Νότιας Κορέας και δέκα Προέδρων των ΗΠΑ. Γνωστός ως ο Μεγάλος Ηγέτης (Suryong), δημιούργησε μια λατρεία προσωπικότητας που κυριαρχεί στην εσωτερική πολιτική στη Βόρεια Κορέα.

Το 1980 ο μεγαλύτερος γιός του, Κιμ Γιονγκ Ιλ εξελέγη μέλος του προεδρείου ενώ επελέγη διάδοχός του. Τα γενέθλια του Κιμ Ιλ Σουνγκ (15 Απριλίου 1912) είναι ημέρα Εθνικής Αργίας και ονομάζεται «Ημέρα του Ήλιου» ενώ από τότε αρχίζει να μετρά το (ειδικό) βορειοκορεατικό ημερολόγιο!

Σύμφωνα με τον Κιμ η οικογένειά του δεν ήταν φτωχή αλλά πάντα στο όριο ενώ (πάντα με τις δικές του διηγήσεις) μεγάλωσε σε οικογένεια Πρεσβυτεριανών. Ο παππούς του ήταν προτεστάντης ιερέας, ότι ο πατέρας του είχε πάει σε ιεραποστολικό σχολείο και ήταν πρεσβύτερος στην Πρεσβυτεριανή Εκκλησία και ότι οι γονείς του ήταν πολύ δραστήριοι στη θρησκευτική κοινότητα.

Σύμφωνα με επίσημο λογαριασμό της κυβέρνησης της Βόρειας Κορέας, η οικογένεια του Κιμ συμμετείχε σε αντι-ιαπωνικές δραστηριότητες και το 1920 κατέφυγαν στη Μαντζουρία. Όπως οι περισσότερες κορεατικές οικογένειες, δυσανασχετούσαν για την ιαπωνική κατοχή της κορεατικής χερσονήσου (η οποία είχε ξεκινήσει στις 29 Αυγούστου 1910)

Τον Οκτώβριο του 1926 ο Κιμ ίδρυσε την αντι-Ιμπεριαλιστική Ένωση.

Παρακολούθησε την στρατιωτική ακαδημία αλλά τα παράτησε το 1927 καθώς έβρισκε ξεπερασμένες τις μεθόδους εκπαίδευσης.

Στη φοίτησή του στο Γυμνάσιο Γιουβέν της Κίνας άρχισε να εκφράζει ενδιαφέρον για κομμουνιστικές ιδεολογίες. Η επίσημη εκπαίδευσή του τελείωσε όταν συνελήφθη για ανατρεπτικές δραστηριότητες αλλά είχε ήδη προλάβει, στα 17 του χρόνια, να γίνει το νεότερο μέλος μιας υπόγειας μαρξιστικής οργάνωσης με επικεφαλής τον Χο Σο.

Ο Κιμ φυλακίστηκε για αρκετούς μήνες ενώ το 1931 εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κορέας είχε ιδρυθεί το 1925, αλλά είχε αποβληθεί από την Κομιντέρν στις αρχές της δεκαετίας του 1930 επειδή ήταν υπερβολικά εθνικιστικό.

Επίσης έγινε μέλος διάφορων αντι- ιαπωνικών αντάρτικων ομάδων στη Βόρεια Κίνα. Το 1935, ο Κιμ έγινε μέλος του Βορειοανατολικού Αντι-Ιαπωνικού Ενωμένου Στρατού, μιας αντάρτικης ομάδας υπό την ηγεσία του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος, αποτελούμενης από περίπου 160 στρατιώτες

Τότε ο Κιμ γνώρισε τον άνδρα που θα γινόταν ο μέντοράς του ως κομμουνιστής, τον Γουέι Ζενγκμίν που υπηρετούσε ως πρόεδρος της Πολιτικής Επιτροπής του Ενωμένου Αντι-Ιαπωνικού Στρατού.

Οι Κινέζοι κομμουνιστές που δρούσαν στην Μαντζουρία υποψιάστηκαν ότι θα μπορούσαν οι Κορεάτες να είναι κρυφά μέλη σε φίλο- ιαπωνικά μέτωπα. Προέκυψε μια εκκαθάριση: περισσότεροι από 1.000 Κορεάτες εκδιώχθηκαν από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας, συμπεριλαμβανομένου του Κιμ (ο οποίος συνελήφθη στα τέλη του 1933 και αθωώθηκε στις αρχές του 1934) και 500 σκοτώθηκαν.

Μετά την καταστροφή των αρχείων των υπόπτων και την αποκατάσταση των υπόπτων, όσοι είχαν διαφύγει από την εκκαθάριση συγκεντρώθηκαν γύρω από τον Κιμ. Και κάπως έτσι εδραιώθηκε η ηγεσία του.

Το 1935 πήρε το όνομα «Κιμ Ιλ Σουνγκ» που σημαίνει «ο Κιμ έγινε ο ήλιος»!

Το πραγματικό του όνομα ήταν Κιμ Σονγκ- Γιου αλλά πλέον κανείς δεν το θυμάται (και πιθανώς δεν το γνωρίζει).

Σε ηλικία 24 ετών διορίστηκε διοικητής της 6^ης Μεραρχίας και στις 4 Ιουνίου του 1937 οδήγησε μια ομάδα σε επιδρομή στο Ποχ’ ονμπό καταστρέφοντας και πυρπολώντας κυβερνητικά γραφεία, ένα ιαπωνικό αστυνομικό τμήμα και το ταχυδρομείο.

Εκεί αναδείχθηκε ως στρατιωτικός ηγέτης. Οι Ιάπωνες προσπάθησαν να τον κυνηγήσουν και απήγαγαν μια γυναίκα με το όνομα Κιμ Χιε- Σουν για την οποία πιστεύεται ότι ήταν η πρώτη σύζυγος του Κιμ, την οποία ακολούθως εκτέλεσαν. Προσπάθησαν να την ανταλλάξουν με Κορεάτες αντάρτες αλλά δεν τα κατάφεραν.

Καταδιωκόμενος από τους Ιάπωνες ο Κιμ πέρασε στην Σοβιετική Ένωση και με τον στρατό του τοποθετήθηκαν σε μια ειδική μονάδα γνωστή ως 88η Ξεχωριστή Ταξιαρχία Τυφεκιοφόρων, η οποία ανήκε στον Σοβιετικό Κόκκινο Στρατό.

Ο Κιμ έγινε Ταγματάρχης στον Κόκκινο Στρατό και υπηρέτησε μέχρι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Κιμ προσπάθησε να ενοποιήσει την Κορέα υπό την κυριαρχία του αλλά δεν τα κατάφερε. Τι σκέφτηκε; Να κηρύξει τη νίκη με την έννοια ότι είχε τον έλεγχο του βορείου τμήματος.

Ωστόσο, ο τριετής πόλεμος άφησε τη Βόρεια Κορέα κατεστραμμένη και ο Κιμ ξεκίνησε αμέσως μια μεγάλη προσπάθεια ανοικοδόμησης. Ξεκίνησε ένα πενταετές εθνικό οικονομικό σχέδιο για την εγκαθίδρυση μιας οικονομίας εντολών, με όλη τη βιομηχανία που ανήκει στο κράτος και όλη τη γεωργία κολεκτιβοποιημένη.

Η οικονομία επικεντρώθηκε στη βαριά βιομηχανία και την παραγωγή όπλων. Μέχρι τη δεκαετία του 1960, η Βόρεια Κορέα απολάμβανε για λίγο ένα βιοτικό επίπεδο υψηλότερο από το Νότο, το οποίο ήταν γεμάτο με πολιτική αστάθεια και οικονομικές κρίσεις

Τόσο η Νότια όσο και η Βόρεια Κορέα διατήρησαν τεράστιες ένοπλες δυνάμεις για να υπερασπιστούν την Αποστρατιωτικοποιημένη Ζώνη του 1953 και οι δυνάμεις των ΗΠΑ παρέμειναν στον Νότο.

Ο Κιμ εντάχθηκε στον Μάο αλλά δεν έγινε ο ίδιος «μαοϊκός»! Εδραίωσε την εξουσία του στο κομμουνιστικό κίνημα της Κορέας, εξολοθρεύοντας τους αντιπάλους του.

Επίσης ανέπτυξε την πολιτική και την ιδεολογία του «Γιούτσε» και δεν ήθελε να είναι δορυφόρος της Κίνας ή της Σοβιετικής Ένωσης.

Όλη η εξουσία ήταν γύρω απ’ αυτόν και έχουμε να κάνουμε με προσωποκρατική δικτατορία. Κατά τη διάρκεια του περιστατικού της φατρίας του Αυγούστου του 1956, ο Κιμ Ιλ Σουνγκ αντιστάθηκε επιτυχώς στις σοβιετικές και κινεζικές προσπάθειες να τον καθαιρέσουν υπέρ των φιλοσοβιετικών Κορεατών ή Κορεατών που ανήκαν στην φιλοκινεζική φατρία Γιανάν.

Τα τελευταία κινεζικά στρατεύματα αποχώρησαν από τη χώρα τον Οκτώβριο του 1958, η οποία είναι η συναίνεση ως η τελευταία ημερομηνία κατά την οποία η Βόρεια Κορέα έγινε ουσιαστικά ανεξάρτητη, αν και ορισμένοι μελετητές πιστεύουν ότι το περιστατικό του Αυγούστου του 1956 απέδειξε την ανεξαρτησία της Βόρειας Κορέας.

Κατά τη διάρκεια της άνοδος και της εδραίωσης της εξουσίας του, ο Κιμ δημιούργησε το σύστημα της κάστας του τραγουδιού, το οποίο χώριζε τον λαό της Βόρειας Κορέας σε τρεις ομάδες.

Κάθε άτομο ταξινομήθηκε ως ανήκε στην τάξη «πυρήνα», «ταλαντευόμενη» ή «εχθρική», με βάση το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό υπόβαθρό του

Χρησιμοποιήθηκε για να αποφασίσει όλες τις πτυχές της ύπαρξης ενός ατόμου στη βορειοκορεατική κοινωνία, συμπεριλαμβανομένης της πρόσβασης στην εκπαίδευση, τη στέγαση, την απασχόληση, το δελτίο διατροφής, την ικανότητα να ενταχθεί στο κυβερνών κόμμα, ακόμη και το μέρος όπου επιτρέπεται να ζήσει ένα άτομο.

Μεγάλος αριθμός ανθρώπων από τη λεγόμενη εχθρική τάξη, που περιελάμβανε διανοούμενους, ιδιοκτήτες γης και πρώην υποστηρικτές της κατοχικής κυβέρνησης της Ιαπωνίας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μεταφέρθηκαν βίαια στις απομονωμένες και φτωχές βόρειες επαρχίες της χώρας.

Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του, η Βόρεια Κορέα ήταν υπεύθυνη για εκτεταμένες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ο Κιμ Ιλ Σουνγκ τιμώρησε την πραγματική και αντιληπτή διαφωνία μέσω εκκαθαρίσεων που περιελάμβαναν δημόσιες εκτελέσεις και αναγκαστικές εξαφανίσεις.

Όχι μόνο οι διαφωνούντες, αλλά και ολόκληρες οι ευρύτερες οικογένειές τους μειώθηκαν στη χαμηλότερη τάξη τραγουδιστών, και πολλοί από αυτούς μεταφέρθηκαν σε ένα μυστικό σύστημα στρατοπέδων πολιτικών φυλακών. Εκεί σε άθλιες συνθήκες και υπό ένα βάναυσο σύστημα οι πιθανότητες επιβίωσης ήταν ελάχιστες.

Οι σχέσεις με την Σοβιετική Ένωση έγιναν πιο στενές μετά την αντικατάσταση του Χρουστσόφ από τον Μπρέζνιεφ ενώ απομακρυνόταν από την Κίνα.

Ταυτόχρονα αποκατέστησε τις σχέσεις του με τις περισσότερες κομμουνιστικές χώρες της Ευρώπης εκτός της Αλβανίας του Χότζα.

Πάντα στο μυαλό του βρισκόταν η ενοποίηση της Κορέας υπό την κυριαρχία του. Συχνά απήγαγε υπηκόους άλλων χωρών ώστε να χρησιμοποιηθούν για την υποστήριξη επιχειρήσεων πληροφοριών στο εξωτερικό

Σύμφωνα με την Οικογενειακή Ένωση Απαγωγέων Πολέμου της Κορέας (KWAFU), αυτοί που απήχθησαν από τη Βόρεια Κορέα μετά τον πόλεμο περιλάμβαναν 2.919 δημόσιους υπαλλήλους, 1.613 αστυνομικούς, 190 δικαστικούς αξιωματούχους και δικηγόρους και 424 ιατρούς.

Το 1972 με νέο Σύνταγμα ανακηρύχθηκε πρόεδρος αλλά από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 άρχισαν τα οικονομικά προβλήματα για τη χώρα ενώ η Νότια Κορέα ευημερούσε.

Το αποτέλεσμα του «Γιούτσε» ήταν να αποκοπεί η χώρα από όλο το εξωτερικό εμπόριο και η διάλυση των κομμουνιστικών καθεστώτων (ως το 1992) ολοκλήρωσαν τη ζημιά.

Ο Κιμ αρνήθηκε να προβεί σε οποιεσδήποτε οικονομικές ή πολιτικές μεταρρυθμίσεις και το πρόβλημα διογκώθηκε.

Καθώς γερνούσε, ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1970, ο Κιμ ανέπτυξε μια εναπόθεση ασβεστίου στη δεξιά πλευρά του πίσω μέρους του λαιμού του.

Λόγω της μη ελκυστικής φύσης του, οι βορειοκορεάτες ρεπόρτερ και φωτογράφοι έπρεπε να φωτογραφίσουν τον Κιμ ενώ στεκόταν ελαφρώς στα αριστερά του, προκειμένου να κρύψουν την ανάπτυξη από επίσημες φωτογραφίες και ειδησεογραφικά βίντεο

Το πρωί της 7^ης Ιουλίου 1994 ο Κιμ Ιλ Σουνγκ έφυγε από τη ζωή συνεπεία καρδιακής προσβολής. Ο θάνατός του οδήγησε σε εθνικό πένθος.

Η κηδεία του ήταν προγραμματισμένη να γίνει στις 17 Ιουλίου 1994 στην Πιονγκγιάνγκ αλλά αναβλήθηκε μέχρι τις 19 Ιουλίου.

Την παρακολούθησαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που μετέβησαν στην πόλη από όλη τη Βόρεια Κορέα. Το άψυχο σώμα τοποθετήθηκε σε δημόσιο μαυσωλείο όπου- διατηρημένο και ταριχευμένο- βρίσκεται κάτω από ένα γυάλινο φέρετρο για λόγους θέασης.

Το κεφάλι του στηρίζεται σε ένα παραδοσιακό κορεάτικο μαξιλάρι και καλύπτεται από τη σημαία του Εργατικού Κόμματος της Κορέας. Το βίντεο από την κηδεία στην Πιονγκγιάνγκ