Η πτώση του καθεστώτος Άσαντ εξέπληξε τον πλανήτη. Μετά το ξέσπασμα των επαναστάσεων της Αραβικής Άνοιξης το 2011 που οδήγησαν στην κατάρρευση των δικτατοριών σε Τυνησία, Αίγυπτο, Λιβύη και Υεμένη, αλλά και στη μερική χαλάρωση της κοινωνικής ασφυξίας σε Σαουδική Αραβία, Μαρόκο, Μπαχρέιν και Αλγερία, η Συρία βυθίστηκε στον εμφύλιο πόλεμο.
Παρά τη στήριξη των ΗΠΑ, της Σαουδικής Αραβίας και πολλών ευρωπαϊκών κρατών σε αντικαθεστωτικές πολιτοφυλακές και οργανώσεις, το καθεστώς Άσαντ πέτυχε να δια τηρηθεί στην εξουσία, εν μέρει χάρη στη ρωσική στρατιωτική και οικονομική στήριξη.
Την ίδια στιγμή, η ενίσχυση του Ισλαμικού κράτους έπεισε τη Δύση για τη χρησιμότητα μιας προσέγγισης με το καθεστώς της Δαμασκού, ευνοώντας τη σταδιακή επάνοδο του Μπασάρ Αλ Άσαντ στους κόλπους της διεθνούς κοινότητας.
Τι επέτρεψε, λοιπόν, την ταχεία κατάρρευση του Άσαντ;
Μία από τις κυριότερες αιτίες αφορά την έλλειψη ουσιαστικής βοήθειας από τους ξένους συμμάχους της Δαμασκού, όπως η Ρωσία, το Ιράν και η Χεζμπολάχ, ο κάθε ένας μπλεγμένος στον δικό του πόλεμο και ανίκανος να συνεχίσει να προσφέρει τη βοήθεια που τόσο αναγκαία αποδείχθηκε για τον Άσαντ τα τελευταία 14 χρόνια.
Η ικανότητα της οργάνωσης Χαγιάτ Ταχρίρ αλ Σαμ, των πρώτων τζιχαντιστών της Αλ Κάιντα, να μεταμορφωθεί σε αξιόπιστο πόλο εξουσίας στις περιοχές που κατέλαβε την τελευταία τριετία, επιδεικνύοντας χρηστή διαχείριση και προσφέροντας υπηρεσίες στους πολίτες, έπεισε τον τοπικό πληθυσμό να στραφεί μακριά από το καθεστώς.
Η κατάπαυση του πυρός του 2020 επέτρεψε στους μαχητές της οργάνωσης να εντείνουν την εκπαίδευσή τους, να αναπτύξουν νέες τακτικές και να εντάξουν πλήρως στο οπλοστάσιο τους νέα όπλα, όπως drones και εξοπλισμό νυχτερινής όρασης, που έπαιξαν κρίσιμο ρόλο στην προέλαση προς τη Δαμασκό και στην αδυναμία του κυβερνητικού στρατού να ανασυνταχθεί.
Διαβάστε επίσης:
