Αν δύο ελληνικά μαχητικά Rafale F3R αποφάσιζαν να πλήξουν το τουρκικό μίνι αεροπλανοφόρο TCG Anadolu, θα είχαμε ένα σενάριο που, αν και υποθετικό, αποκαλύπτει την ασυμμετρία ισχύος ανάμεσα σε προηγμένα μαχητικά 4.5ης γενιάς και σε ένα πλοίο με περιορισμένες δυνατότητες αεράμυνας.
Το Anadolu, που βασίζεται στον ισπανικό σχεδιασμό Juan Carlos I, είναι ένα ελαφρύ αεροπλανοφόρο/αποβατικό ελικοπτέρων και φιλοδοξεί να είναι η ναυαρχίδα του τουρκικού ναυτικού. Αν και έχει δυνατότητες για τη φιλοξενία drones τύπου Bayraktar TB3 και ελικοπτέρων, δεν διαθέτει ισχυρή οργανική αεράμυνα—ούτε πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς τύπου Aster 30 ή SM-2, ούτε καν RAM (Rolling Airframe Missile) σε επαρκή αριθμό για σοβαρή προστασία απέναντι σε κορεσμένες επιθέσεις.
Αν τα Rafale επιχειρούσαν από απόσταση 200-250 χλμ. με πυραύλους SCALP-EG ή ακόμα και με Exocet AM39, το Anadolu θα δυσκολευόταν να αντιδράσει. Οι SCALP-EG είναι πύραυλοι cruise με εμβέλεια άνω των 250 χλμ., χαμηλό ίχνος ραντάρ και ακρίβεια μερικών μέτρων. Με συνδυασμένη επίθεση δύο Rafale, θα μπορούσαν να εκτοξευθούν τέσσερις τέτοιοι πύραυλοι, αρκούντες για να ακινητοποιήσουν ή και να βυθίσουν ένα τέτοιο σκάφος, αν χτυπηθούν κρίσιμα σημεία του (γέφυρα, υπόστεγο, μηχανοστάσιο).
Επιπλέον, ακόμη κι αν το Anadolu συνοδευόταν από φρεγάτες όπως οι κλάσης G, αυτές βασίζονται σε παλαιότερα συστήματα, και η ικανότητα αναχαίτισης υπερηχητικών ή stealth στόχων είναι περιορισμένη.
Το συμπέρασμα; Το Anadolu είναι περισσότερο ένα πλοίο προβολής ισχύος και εθνικού γοήτρου, παρά ένα “σκληρό” πλοίο επιβίωσης σε ζώνη υψηλής απειλής. Αν βρεθεί απέναντι σε προηγμένα αεροσκάφη όπως τα Rafale, χωρίς συνοδευτικό στόλο με σύγχρονα συστήματα αεράμυνας και χωρίς αεροπορική κάλυψη, οι πιθανότητες επιβίωσης του είναι ελάχιστες.
Διαβάστε επίσης:
Φούσκα το ΚΑΑΝ και τρέχει να πάρει F-35 η Τουρκία – Τα βρίσκουν Ερντογάν – Τραμπ
