Η δυνατότητα του Ισραήλ να επεκτείνει την εμβέλεια των F-35I του, παρέχοντάς τους αρκετό καύσιμο για πλήγματα μεγάλης εμβέλειας χωρίς εναέριο ανεφοδιασμό, αποτελεί μια στρατηγική εξέλιξη με άμεσες επιπτώσεις στην αεροπορική ισχύ. Αντίστοιχα, η Ελλάδα θα μπορούσε να ακολουθήσει μια ανάλογη προσέγγιση, αξιοποιώντας τις ίδιες ή παρόμοιες τεχνικές προκειμένου να αυξήσει την εμβέλεια των δικών της F-35, δημιουργώντας έτσι σοβαρό προβληματισμό για την τουρκική αεράμυνα και τις στρατηγικές της Άγκυρας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Μια άμεση λύση είναι η ενσωμάτωση εξωτερικών δεξαμενών καυσίμου. Παρόλο που αυτό μειώνει τη stealth ικανότητα του αεροσκάφους, σε αποστολές που δεν απαιτούν απόλυτη αόρατοτητα στα ραντάρ, μπορεί να παρέχει ζωτικό επιχειρησιακό πλεονέκτημα. Εξωτερικές δεξαμενές θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν κατά τη φάση προσέγγισης και να απορρίπτονται όταν πλησιάζει το στάδιο εμπλοκής.
Μια πιο προηγμένη λύση θα ήταν η ανάπτυξη ειδικών δεξαμενών καυσίμου εντός του αεροσκάφους. Εάν κάποιες από τις εσωτερικές θέσεις όπλων μετατραπούν για την αποθήκευση επιπλέον καυσίμου, τα F-35 θα μπορούσαν να εκτελέσουν αποστολές μεγαλύτερης ακτίνας, έστω και με μειωμένη οπλική φόρτωση. Αυτή η προσέγγιση θα απαιτούσε τροποποιήσεις και έγκριση από τη Lockheed Martin, αλλά αν το Ισραήλ το έχει πετύχει, η Ελλάδα μπορεί να ακολουθήσει παρόμοια διαδρομή.
Μια άλλη πιθανή λύση είναι η ενσωμάτωση δεξαμενών καυσίμου στις επιφάνειες του αεροσκάφους, όπως συμβαίνει στα F-15EX. Αυτές οι δεξαμενές προσφέρουν αυξημένη εμβέλεια χωρίς να θυσιάζουν τη stealth σχεδίαση, επιτρέποντας στο αεροσκάφος να διατηρεί τη χαμηλή παρατηρησιμότητά του. Αν η Lockheed Martin αναπτύξει τέτοια τεχνολογία για το F-35, η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι μεταξύ των πρώτων χωρών που θα την αποκτήσουν.
Παράλληλα, η Ελλάδα θα μπορούσε να επενδύσει σε ένα ισχυρότερο στόλο ιπτάμενων τάνκερ (π.χ. KC-46A Pegasus ή A330 MRTT), που θα της επέτρεπαν να ανεφοδιάζει τα F-35 σε μεγάλες αποστάσεις. Επιπλέον, με δεδομένη τη γεωγραφική θέση της χώρας, θα μπορούσε να δημιουργήσει βάσεις ανεφοδιασμού σε στρατηγικές τοποθεσίες (όπως η Κρήτη και η Κάρπαθος), μειώνοντας έτσι την ανάγκη για μακρινές πτήσεις χωρίς ενδιάμεση υποστήριξη.
Εάν η Ελλάδα υιοθετούσε αυτές τις τεχνικές, θα αποκτούσε τη δυνατότητα να πλήττει στρατηγικούς στόχους βαθιά μέσα στην Τουρκία, χωρίς να χρειάζεται ανεφοδιασμό εν πτήσει. Αυτό θα ανάγκαζε την Άγκυρα να επενδύσει ακόμα περισσότερο στην αεράμυνα της ενδοχώρας της και να διαθέσει πόρους για να αντιμετωπίσει μια απειλή που μέχρι τώρα θεωρούσε απίθανη.
Επιπλέον, θα επέτρεπε στην Πολεμική Αεροπορία να επιχειρεί πιο άνετα στη Μεσόγειο, παρέχοντας αεροπορική κάλυψη σε ελληνικές δυνάμεις και αποτρέποντας τουρκικές επιχειρήσεις σε απομακρυσμένες περιοχές.
Η απόκτηση F-35 είναι από μόνη της μια σημαντική εξέλιξη για την Ελλάδα. Όμως, εάν η Αθήνα μπορέσει να μεγιστοποιήσει την επιχειρησιακή εμβέλεια αυτών των αεροσκαφών, θα έχει πετύχει κάτι πολύ πιο σημαντικό: Nα αναγκάσει την Τουρκία να αναθεωρήσει την αεροπορική της στρατηγική και να δώσει στην Ελλάδα ένα στρατηγικό πλεονέκτημα που θα αλλάξει τις ισορροπίες στην περιοχή.
