Η Ευρώπη σήμερα φιλοξενεί σχεδόν 10.000 κρίσιμες υποδομές στους τομείς της ενέργειας, των επικοινωνιών, των μεταφορών/εφοδιαστικής αλυσίδας και της πολιτικής διοίκησης. Αυτές οι υποδομές περιλαμβάνουν αγωγούς φυσικού αερίου και πετρελαίου, πυρηνικά εργοστάσια, δίκτυα ηλεκτρικής ενέργειας, τηλεπικοινωνιακούς κόμβους, αεροδρόμια, λιμάνια, εγκαταστάσεις κυβερνοασφαλείας, κυβερνητικά κέντρα και πολλά ακόμα σημεία καίριας σημασίας για την ασφάλεια, την οικονομία και την κοινωνική σταθερότητα της Ε.Ε.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι σε περίπτωση στρατιωτικής σύγκρουσης υψηλής έντασης, η υπάρχουσα αντιπυραυλική προστασία αυτών των εγκαταστάσεων είναι ανεπαρκής. Χωρίς ένα πολύ πυκνό και πολυεπίπεδο σύστημα αεράμυνας, μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό αυτών των κρίσιμων υποδομών θα μπορούσε να προστατευτεί αποτελεσματικά — και ακόμα και τότε, δεν θα άντεχε σε επίθεση κορεσμού (saturation strike), όπου ο αντίπαλος εκτοξεύει ταυτόχρονα δεκάδες ή και εκατοντάδες πυραύλους, drones ή πυρομαχικά περιφερόμενης πτήσης με στόχο την υπερφόρτωση των αμυντικών συστημάτων.
Για να κατανοήσει κανείς το μέγεθος του προβλήματος, αρκεί να δει το παράδειγμα της Ρωσίας: οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις διαθέτουν 50 τάγματα εξοπλισμένα με το προηγμένο αντιαεροπορικό σύστημα S-400, περίπου 300 πυροβολαρχίες S-300 (150 συστήματα με αντιαεροπορική και αντιβαλλιστική δυνατότητα), καθώς και 140 πυροβολαρχίες μέσης εμβέλειας (BUK, S-350 και KUB). Επιπλέον, διαθέτουν πάνω από 2.000 συστήματα μικρής εμβέλειας, όπως τα OSA και Pantsir, ικανά να αντιμετωπίζουν UAVs, βλήματα cruise και άλλες απειλές.
Το συγκεκριμένο πυκνό και στρωματοποιημένο δίκτυο επιτρέπει στη Ρωσία να προστατεύει όχι μόνο στρατιωτικούς στόχους, αλλά και αστικά κέντρα, ενεργειακές εγκαταστάσεις, βάσεις και κέντρα διοίκησης.
Αντιθέτως, οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες δεν έχουν επενδύσει επαρκώς στην αεράμυνα. Η Γερμανία μόλις πρόσφατα ξεκίνησε το πρόγραμμα “Sky Shield”, ενώ άλλες χώρες εξαρτώνται κυρίως από το NATO και τις ΗΠΑ για την αντιαεροπορική προστασία. Παράλληλα, τα περισσότερα κράτη-μέλη της Ε.Ε. διαθέτουν πολύ περιορισμένο αριθμό συστημάτων Patriot, IRIS-T ή NASAMS, ενώ η εμβέλεια και η δυνατότητα αντιμετώπισης μαζικής επίθεσης είναι περιορισμένες.
Χωρίς ριζικές αλλαγές στην ευρωπαϊκή στρατηγική ασφάλειας, η ήπειρος παραμένει εκτεθειμένη σε πιθανούς κινδύνους είτε από κρατικούς είτε από μη κρατικούς δρώντες. Η ανάγκη για επενδύσεις στην αεράμυνα, στην τεχνολογία εντοπισμού απειλών και στη στρατηγική συνεργασία μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών είναι πιο επιτακτική από ποτέ.
Διαβάστε επίσης:
Πρώην στέλεχος της Μοσάντ: Το θέμα δεν είναι αν θα γίνει πόλεμος με την Τουρκία αλλά πότε
